EDİP YAŞAR ALIÇLI

Detaylar

Kategori: Kim Kimdir?

Yayın tarihi: Perşembe, 16 Mart 2006 11:11

Yazar: hasan-simsek

Gösterim: 2263

EDİP YAŞAR ALIÇLI

ERÇEV’E DESTEK VERENLER

( Birinci Bölüm)

ERÇEV’e destek veren çok değerli hayırsever hemşehrilerimiz ve Ermenekli dostları  vardır. Ankara’da SANEM Matbaacılığın sahibi  Edip Yaşar Alıçlı ERÇEV’e destek veren hemşehrilerimizin ilk sıralarında yer alır. O, Ortadoğu Teknik Üniversitesi Makine Mühendisliği Bölümünü bitirince çoğumuz gibi devlet teşkilatında ve özel sektörde çalışmayı tercih etmedi. Serbest çalışmayı yeğledi. Ticaretle uğraştı. Yayın hayatına girdi. Matbaa kurdu, yayıncılık yaptı. Yabancı bilim kitaplarını Türkçeye tercüme ettirerek yabancı dil bilmeyenlerin yararına sundu. 1990-1995 yıllarında Ankara’nın her yönüyle en büyük matbaasına sahipti. Stresli günler yaşadı. By pass ameliyatı oldu. Matbaacılığın ağır ve hantal yönünü bıraktı. 25 yıllık mesleki bilgi birikimini ve tecrübelerinin tamamını harman ederek, Türkiye’de hiç yapılmayan dışarıdan ülkemize ithal edilen işleri Türkiye’de üretip geliştirdi ve sektörünün öncüsü oldu. Dünyadaki yenilikleri ve gelişmeleri yakından izledi, iyi para kazandı, müşterilerine kazandırdı. Kazandığı paralarla yatırım yaptı bir taraftan yenilik üzerine yenilik yaparak matbaacılık sektöründeki araç ve gereçlerin üretim çeşitliliğini arttırdı.  Bugün SANEM Matbaacılık denilince sektöründe öncü, yenilikçi, kaliteli hizmet üreten güvenli ve dürüst bir firma akla gelir.

Edip Yaşar ALIÇLI,yalnız sektöründe öncü değil, Ermenek’e verdiği sosyal hizmetlerle de öncü hemşehrilerimizden başında yer alır. Onun Ermenek’te yaptırdığı  ALİ RIZA ALIÇLI ÖZÜRLÜLER REHABİLİTASYON MERKEZİ’ne ve iş konusuna girmeden önce kısa bir biyografisine bakalım:

EDİP YAŞAR ALIÇLI KİMDİR?

Edip Yaşar ALIÇLI 1944 yılında bugünkü ALİ RIZA ALIÇLI Özürlüler Rehabilitasyon Merkezi’nin bulunduğu Meydan Mahallesi’indeki yerde  bahçe içinde önünde harpıştası da olan  mütevazı tipik bir Ermenek evinde doğdu. Annesi Ekmekçilerden Sıdıka Hanımefendi , Babası Karamehmetlerden Kâtip Ali Rıza lakâplı Ali Rıza ALIÇLI’dır. İlkokulu, 4.sınıfına kadar Rahmetli Ulvi ÇETİN , 5.sınıfı ise Rahmetli Nabi TOKER’in eşi Mebrure Toker  Hanımefendilerde  okudu. Ortaokulu Ermenek Ortaokulu’nda,Liseyi 2.sınıfın sonuna kadar  Konya Lisesi’nde okudu. Bu arada menenjit hastalığına yakalandı. Oldukça tehlikeli bir hastalık olan menenjiti kazasız belasız atlattı. Babasının Akşehir’e Özel İdare Müdürü olarak tayini nedeni ile lise son sınıfı Akşehir’de okudu ve Akşehir Lisesi’nden mezun oldu. Aynı yıl Orta Doğu Teknik Üniversitesi’ne girdi. Bir yıl hazırlık sınıfında İngilizce okudu. İngilizcesi’ni ilerletmek ve okul harçlığını kazanmak  amacı ile okul döneminin sonunda  turistlere  rehberlik yapmak için İstanbul’a geldi. Çeşitli zorluklarla karşılaştı. Turist rehberliği yapmak,, çevreyi tanıyıp bilmediğinden, tarihi mekânları ve müzelerin yerlerini öğreninceye kadar ki zaman sürecinde  ona çok zor geldi.  İstanbul’da  Rahmetli Naci ve Abdullah KESKİN’den ve eniştesi Ramiz ERDEM’den çok destek gördü. Ankara’ya rehberlik işini başararak döndü. Ayrıca birkaç aylık okul harçlığını da çıkarmıştı. Bu başarıları ona öz güveninin gelişmesinde etkili oldu. Okulu bitirinceye kadar yazları artık hep İstanbul’a gidiyor, rehberlik yapıp okul harçlığının bir kısmını çıkartıyor ve İngilizcesini ilerletiyordu. Bu eylemleri ileride onun serbest piyasa ekonomisine girişini ve dünyaya açılmasına etken olacak olan fiiller olacaktır. Üniversitenin son sınıfında okurken meşhur 68 olayları başladı. Öğrenci olayları nedeni ile okulları sık sık uzun süreli kapatılıyordu. Bu dönemde boş durmadı. Hemşehrimiz rahmetli Vehbi KOÇAK Bey’in dershanesinde özel olarak Modern Matematik ve Modern Fizik dersleri verdi. O yıllarda Modern Matematik ve Modern Fizik derslerinin eğitim programlarına yeni girdiğini hatırlarsak Yaşar Bey’in özel ders öğretmeni olarak önemi daha iyi anlaşılır. Böylece ihtiyacı kadar olan parayı kazandı, zamanını değerlendirdi ve hayatını belirli bir düzene soktu.

MEMURİYETTEN NİÇİN AYRILDI?

(2.Bölüm)

Edip Yaşar ALIÇLI Bey’e iş hayatına nasıl başladığını, neden devlette ve özel sektörde çalışmayı tercih etmediğini, ilk işini nasıl kurduğunu, karşılaştığı zorlukları sorduk. İşte yanıtları:

-1970 yılında üniversiteyi bitirdiğimde aldığım burstan dolayı Makine Kimya Endüstrisi Kurumunda Makine Mühendisi olarak  işe başladım.  MKE Kurumu daha önce işe müracaat etmeme rağmen ben 01.01.1971 günü işe başlattı. Eğer 31.12.1970 günü işe başlatmış olsalardı elime 3 misli daha fazla para geçecekti. Çünkü 01.01.1971 günü 657 Sayılı Personel Kanunu yürürlüğe girmişti. Benim Eylül 970’te işe başlamak üzere müracaatımın yerine getirilmemesi, tayinimin geç yapılması benim üçte bir maaşla işe başlamama neden oldu. Bu arada Türkiye Cumhuriyetine ilk defa 657 sayılı yasa ile tayin olmuş mühendis oldum. Böylelikle memurluk hayatım başlamış oldum.

-Benim göreve başladığım yıl Makine Kimya Endüstrisi Kurumu (MKE) İngilizlerle beraber Kırıkkale Çelik Çekme ve Antalya Pil Fabrikası’nı kuruyordu. MKE’de İngilizce bilen fazla mühendis yoktu. Ben hem tercümanlık hem mühendislik yapıyordum. Aybaşında da bizim yaşlı çaycının ücretinin üçte birini maaş olarak alıyordum. Bu durum beni büyük bir hayal kırıklığına uğrattı. O zamana kadar hiç fazla hayal kurmamış, çok fazla bir şey istememiştim. Ama bunca zorluklarla Türkiye’nin en iyi teknik okulunda Makine Mühendisi Eğitimini tamamladıktan sonra, tek başıma kendi karnımı bile doyuramamak beni kahretti ve hemen MKE’deki görevimden istifa ettim. Zamanın Sanayi Bakanı’na durumu bildiren bir mektup yazıp mühendislik mesleğimi terk ettiğimi bildirdim.

-ODTÜ’lü genç mühendis o zaman bu yasanın aksayan yönlerini bizzat yaşayarak görmüş. Büyük bir yurttaşlık örneği göstererek dönemin Sanayi Bakanı’na yasayı eleştiren bir de mektup yazmış. Sosyal Demokrat olan bu genç mühendis acaba 1980 İhtilâli’nin nedenlerinden birinin bu yasa olduğunu o zaman görebilmiş miydi, acaba? Demek ki ilgili bakana bir mektup yazarak yasayı eleştiren bir vatanseverlik  görevi yapmış. İşten ayrıldıktan sonra bana ne diyebilirdi. Dememiş, uyarısını yapmış ama devleti yönetenler bu önemli aksaklığı algılayamamışlar ya da baskı güçlerine boyun eğmişlerdir. Çünkü 1980 İhtilâli’nin lideri Sayın Kenan Evren, ihtilâlin yapıldığı ilk günlerden anayasa oylamasına kadar geçen sürede bu çarpıklığı çok iyi değerlendirmiş. Meydanlarda basın yayın organlarında sürekli olarak işlemiş ve bırakınız bir işçi liderini sendikalı bir işçi’nin, en yüksek düzeyde maaş alan müsteşardan ve genel müdürden çok fazla daha ücret aldığını söyleyerek İhtilâlcilerden yana kamuoyu oluşturmuştur.

O küçük kentlerde büyük sayılan ama büyük kentlerde de küçük sayılan bir memurun çocuğu idi. Türkiye’nin en büyük bir kurumunda mühendis olarak işe başlamıştı. Önü de açıktı, dil biliyordu, yükselip zirveye ulaşma şansı çok yüksekti. Öğrencilik yıllarındaki turist rehberliğindeki başarısı ona büyük bir öz güven sağlamıştı. Bu öz güvenin sonucunu ders vermek sureti ile kazandığı paralar, onu ayakta tutmayı ve iyi para kazanmanın ipuçlarını vermişti. Devletteki uygulamanın mantığı ile kendi mantığı uyuşmadı. Memuriyeti beğenmedi ve istifa etti ve o güzelim mesleği de terk etti. Bu belki de bu davranış biçimi bir ODTÜ’ lülünün mevcut düzene karşı en sert bir protestosuydu.

YAŞAR BEY’İN GİRİŞİMCİLİĞİ

(3.Bölüm)

Yaşar Bey MKE’ den istifa ettikten sonraki durumu şöyle özetler: “ O zaman nişanlı idim. Nişanlım talebe idi. Yalnız ben çalışarak evlenebileceğimiz aşikârdı. En az sermaye ile yapabileceğim tek iş ya işportacılık ya da bir firmada çalışmaktı. Devlet çok düşük ücretle eleman çalıştırınca özel sektörde de ücretler bir hayli azalmıştı. Ben de seyyar satıcılığın bir sonraki aşaması olan esnaflığı tercih ettim. Ders verdiğim yıllardan kalma biraz birikimim vardı. Onunla Ankara’da bir ara sokakta 14 metre karelik bir dükkân kiralayıp, içine tahtadan raf yapıp bir kitapçı dükkânı açtım. Bu benim karar vermemde çok zorlandığım mesleğimi terk ettiğim, sıradan herhangi birisinin yapabileceği bir işe başlamak için verilen çok zor bir karardı. Ama iyi ki o kararı vermişim. Tanrıya binlerce şükretmeliyim beni böyle bir karar almaya yönlendirdiği için. Tabi ki bu işte hiç kolay olmadı. Az sermaye ile iş yapmak kolay değil. Borç alacak kimsem yok. Ticareti de bilmiyorum. Ailemizde de ticaret yapmış kimse yok.”

Yaşar Bey, memurluktan istifa ettikten sonra ki durumunu anlatınca insan bayağı duygulanıyor. Geçmişe gidiyor, öğrencilik yıllarını hatırlıyor. Ben de Sakarya Lisesi’nde okurken bayramlarda ve yılbaşında PTT önündeki tezgâhımda tebrik satıp harçlığımı çıkarıyordum. Naci KESKİN’i orada tanıdım. Ermenek’te bir iki defa görmüştüm. PTT önündeki satıcılara Adapazarı’nın renkli çekmiş olduğu meşhur Şemsiyeli Park kartpostalını tanıtıyordu. Tam emin olmadığım için Ermenekli olup olmadığını sordum. Ermenekli olduğunu söyledi. Çok sevindim. Tıpkı Refik Halit Karay’ın “Eskici” hikâyesindeki çocuk gibi. Aylardır hiçbir Ermenekli ile konuşma imkânı bulamamıştım. Bırakınız Ermenekliyi Konyalı bile o yıllarda Adapazarı’nda yoktu. Benimle çok ilgilendi. Akşam, misafir olarak geldikleri eve, Rahmetli Osman Taş’ın evine götürdü. Yanında kardeşi Abdullah Keskin ve onun bacanağı olan Devlet Malzeme Ofisinde o yıllarda Muhasebe Müdürü olan Cevat Karadeniz vardı. Adapazarı’na Osman Taş’ı ziyarete gelmişlerdi. Cevat Bey hariç diğerleri Allah’ın rahmetine kavuştular. Cevat Bey şimdi İstanbul’da yaşıyor. ERÇEV’in çok değerli bir mütevellisi.  Ölünceye kadar İstanbul’da onlarla hep dost kaldık. Gurbet ellerde hep bizlere  bir baba şefkati gösterdiler. Taa liseli yıllardan üniversite yıllarının sonuna kadar olan dönemde bana da çok destek oldular. Bu vesile ileYaşar Alıçlı Bey’in sayesinde  Naci ve Abdullah ağabeyleri yâd ettik. Nur içinde yatsınlar.

        NOT: Bu bölüme 5,6,7nolu resim ile vesikalık Naci ve Abdullah Keskin kardeşlerin 8 nolu resimleri girecek.

ANKARA’NIN EN BÜYÜK MATBAASI BENİMDİ ( 4. Bölüm)

Edip Yaşar Alıçlı Bey iş hayatındaki başarısını özverili çalışmaya, cesaret ve güvene dayalı olduğunun altını çiziyor ve o günleri şöyle anlatıyor:

“Okulların açıldığı zaman 15 gün süre ile hiç yatakta yatmaz, bir gece Ankara-İstanbul öbür gece İstanbul-Ankara gider gelirim. Bir gün mal ( kitap,kırtasiye vb.) alır ertesi gün satar tekrar mal almak için İstanbul’a giderim. Böylece sermayem biraz artınca yurt dışından kitap ithal etmeye başladım.1970 yılların ikinci yarsında sık sık Türk parası değer kaybedince yaptığım ithal kitap işinden zarar ettim. Bu işte bir yenilik yapma zamanının geldiğini görmüştüm. Yeni bir yayın evi kurdum. Yabancı dilde sattığımız kitapların bazısını Türkçeye tercüme ettirip bu eserlerden lisan bilmeyen öğrencilerin istifade edebileceğini düşündüm. Birçok tıp ve mühendislik kitaplarını tercüme ettirip onları yayınlamaya başladım. Bu tür kitaplarda baskı sayısı çok az idi. Fazla para kazanmak mümkün değildi. Ama yaptığım Türk bilim hayatına büyük bir hizmetti ve beni çok mutlu ediyordu. Böyle bir yayınevini çalıştırmakta ve idame ettirmek de çok zordu. Baskısı tükenen kitapları bastırmak yok satmamak için sürekli takip etmek gerekiyordu. Kitaplarımın baskısını yapan matbaalar bazen çok çabuk basıp malı teslim ederlerken bazen de süresinde vermezler ve beni çok zor duruma sokarlardı. Kötü komşunun insanı mal sahibi yapması misalinde olduğu gibi, Ankara’daki matbaacılar beni matbaacı yaptılar. İlk matbaamı 1982 yılında kurdum. Uzun süre yayıncılığa devam ettim. Matbaacılığı ve yayıncılığı yakından takip ettim. Birçok uluslar arsı fuarlara katıldım. Her iki mesleğin inceliklerini öğrendiğim zaman yayıncılık ve matbaacılığın profesyonelce bir arada yapılamayacağını gördüm. Matbaacılık bana daha cazip geldi ve tüm gücümü matbaacılığa yönlendirdim. Ama matbaacılığın kitap basma ve ciltleme tarafı ile ilgilendim.1990-1995 yılında Ankara’nın her yönü ile en büyük matbaasına sahiptim.”

1995 SONRASI

1995 yılında by pass ameliyatı olunca matbaacılığın farklı bir yönünü yapmaya karar verir Yaşar Bey. Baskı ve cilt makinelerini satar. Bu arada 25 yıllık mesleki bilgi birikimini ve tecrübelerinin tamamını harman ederek, Türkiye’de hiç yapılmayan dışarıdan ülkemize ithal edilen işleri Türkiye’de üretmeye karar verir. Ve şimdiki sahip olduğu tesisi kurup geliştirir.

Daima yenilik peşinde olan SANEM Matbaacılık, bugün aşağıdaki ürün çeşitlerini üretip içi ve dış  piyasya vermektedir:

Sayısal Loto Kuponları

Manyetik Bantlı ve Cipli Telefon Kartları

Dantel Kâğıtları

Medikal ve Laboratuvar Kâğıtları

Plastik Tel ve Yay Spiral Üretimi

Hediyelik Çanta ve Çanta Sapı

Kırtasiye Üretimi

Cilt Kapakları Üretimi

2 ve 3 Boyutlu Resimler

Ruloya Yapılan Baskılar

Konvansiyonel Baskı İşleri

Muhtelif Cilt Makineleri

Bugün Yaşar Alıçlı Bey’in sahibi olduğu SANEM Matbaacılık ürettiği ürünlerin % 40’ını ihraç ediyor. İhraç ettiği ülkeler arasında AB’nin sanayi ülkeleri  olan Almanya, Fransa, İngiltere, İtalya ve İspanya başta gelmektedir. Bunlardan başka Orta Doğu ülkelerine özellikle Birleşik Arap Emirliklerine ve İran’a ihracatları vardır.

Yaşar Alıçlı Bey, matbaalarda kitaplarını zamanında bastırıp piyasaya süremediği için zor bir işe karar verir. 1982 yılında ilk basım evini kurar. Buna yukarıda değinmiştik. Bir yıl sonra da 1983 yılında ODTÜ’lü arkadaşları ile parti kurar. Onu siyasete sokan etken de öğrencilik yıllarında ODTÜ’de Sosyal Demokrasi Derneği’ne üye olmasıdır. Yaşar Alıçlı Bey’in politikaya atılış öyküsünü dilerseniz bir sonraki sayıda anlatalım.

YAŞAR ALIÇLI PARTİ KURUYOR

( 5.Bölüm)

-Yanılmıyorsam 1980’li yılların başında biraz da siyasetle ilgilendiniz. Arkadaşlarınızla parti de kurdunuz galiba. Bu iş nasıl oldu? Niçin siyasete başlar başlamaz çok kısa bir zaman sonra siyaseti bıraktınız?

Yayın ve basım hayatında o kadar yoğunluğun içinde ODTÜ’lü arkadaşları ile birlikte parti kurmaya karar veren Yaşar Bey, o günleri şöyle anlatır:

 “1983 yılında Prof. Dr. Mehmet KICIMAN beni SODEP’e kurucu olarak davet etti. Ben öğrencilik yıllarımda ODTÜ Sosyal Demokrasi Derneği üyesi idim ve CHP ile ilgileniyordum. Sayın Prof. Dr. Erdal İNÖNÜ’yü de üniversiteden tanıyordum. Benim böyle ulvi bir göreve davet edilmem bana çok haz verdi. Benim veto edilme ihtimalimin düşük olduğu ve uzun zamandır Sosyal Demokrat olarak tanındığım için davet etmişlerdi. Yalnız o zamanki askeri yönetim beni de veto etti. 1982 Anayasası oylanıp kabul edilince askeri yönetimin veto yetkisi kalkmıştı. O zaman Sayın Erdal İNÖNÜ beni tekrar partide görev almaya davet etti. SODEP’in merkez karar ve yürütme kurulu üyesi olarak tekrar göreve başladım. Parti içinde birçok görev aldım. Ama, ben hiçbir zaman profesyonel politikayı düşünmedim. Ben bir süre politika yapsam da sonunda dişimle tırnağımla ortaya getirdiğim işimin başına dönüp ona sahip olmak birinci hedefimdi. Bu durumu dostlarıma anlattığım zaman birçok politikacı inanmadı ve beni kendilerine rakip gördü. Ben ise partinin ilk kurultayına kadar partideki görevimi yaptım ve ilk kurultayda bu görevi profesyonel politikacılara bırakıp işimin başına döndüm. Eğer biraz daha politika yapmaya devam etseydim işimi ve gücümü kaybedeceğim aşikârdı. Profesyonel politikacılığım 6-7 ay sürdü. Ama Sosyal Demokrat politikalarının en azından 40 yıldır destekçiliğini ve amatör olarak mücadelesini veriyorum.”

İnanmış bir Sosyal Demokrat olan Yaşar Alıçlı Bey’in demokrasi kurallarının tam işlemediği bir dönemde dostları vasıtası ile siyasete girmesi onun için bir deneme oldu. Bu deneme belki de ona işine daha fazla sarılmanın ve olanda başarılı olmanın daha iyi olacağı düşüncesini verdi. İşine sıkı sıkıya sarılarak iş  hacmini büyüttü. Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi 1990’lı yıllarda Ankara’nın en büyük matbaasına sahip oldu. Artık o kararlı bir iş adamı idi. Artık bu alanda ilerleyerek kafasındaki bazı düşünceleri kendi imkanları ile gerçekleştirmeyi planlıyordu. Belki de parti deneyiminde kafasındaki idealleri gerçekleştiremeyeceğini gördü de kısa bir zaman sonra partiden isabetli bir karar vererek ayrıldı.

YAŞAR BEY’İN HUZUREVİ PROJESİ VE YAŞANAN HAYAL KIRIKLIĞI

(6.Bölüm)

Kendilerine babası adına bir hayır kurumu yaptırma fikrinin ne zaman oluştuğunu sordum. Bu tesisi yani Ali Rıza ALIÇLI Rehabilitasyon Merkezi’nin beyninizdeki oluşum süreci ile uygulama aşamasındaki ve uygulamadaki süreci anlatmasını istedim. İşte yanıtı:

 “Ermenek, daha ziyade yaşlı Ermeneklilerin yaşadığı bir şehir. Gençler yaban ellere para kazanmaya hayatlarını kurtarmaya gidiyorlar. Ermenek’in iş imkânı yok. Fabrikası yok, çalışacağı bir alan yok. Bu nedenle yaşlı nüfusun bir çoğu yoksul, düşkün insanlar. İyice yaşlandıkları zaman bakım ve ihtimama ihtiyaçları var. Ben bu gerçeği görmüş ve gerçekten bir şeyler yapılması gerektiğini hep düşünmüştüm. Rahmetli babam ölmeden önce şimdiki Rehabilitasyoın Merkezi’nin arsasını bir hayır işine vermemizi vasiyet etmişti.

1994 yılında zamanın Belediye Başkanı Uğur SEVİMLİ bana gelip Belediye ile beraber bir hayır işleri önermişti. Ben de kendisine yaşlılar için bizim arsanın üzerine bir “huzurevi” yapmayı önermiştim. Böylece biz bu binayı Sağlık Köşkü (Huzurevi) olarak yapmaya başladık. Bir çok badireden sonra bu bina tamamlandı. Belediye bu tesisi çalıştıramayacağını bu iş için para gerektiğini bana bildirdikleri zaman ne yapacağımı çok şaşırdım. Daha sonra bir hayır kurumu olarak yaptırdığım bu binayı işletme sorunu çıkınca, Başbakanlık  Sosyal  Hizmetler Çocuk Esirgeme Kurumu’na vermeye kalktık. Ülkemizde Sosyal Demokrat geçinen politikacılar bize, ülkede huzurevi veya Rehabilitasyon Merkezine ihtiyaç olmadığını söyleyip bütün kapıları yüzümüze kapattılar. Daha Sonra Sosyal Demokrat Parti tarihe gömülmesinden sonraki sosyal demokrat olmayan parti iktidara gelince bu tesise sahip çıktı. Devamı gelecek sayıda

HUZUR EVİ REHABİLİTASYON MERKEZİ OLUYOR ( 7. Bölüm)

Koyu bir Sosyal Demokrat olan Edip Yaşar ALIÇLI’ nın huzurevi olarak onca emekle yaptırdığı tesise Sosyal Demokrat Hükûmet’ in sıcak bakmaması onu ziyadesi ile üzdü. İnsan nasıl üzülmez ki, kendi arsan üzerinde 1 milyon 300 bin dolar nakit para harca, gelin işletiniz deyiniz ve işletecek kurum bulama... olacak şey değil,  ama bu Ermenek’te huzurevi olarak yaptırılan bu tesiste yaşandı... Yaşar Bey sonraki safhayı şöyle anlatır:

“Sosyal Demokrat Parti tarihe gömülmesinden sonraki Sosyal Demokrat olmayan parti iktidara gelince buraya sahip çıktı ve memleketimizin bir çok zihinsel özürlü vatandaşımızın rehabilitasyon edildiği pırıl pırıl bir müesseseye kavuştu. Adı da babamın adı olan “Ali Rıza”ya izafeten  ALİ RIZA ALIÇLI ÖZÜRLÜLER REHEABİLİTASYON MERKEZİ oldu. Bu olayları yaşarken ben de böylece çok enteresan bir siyaset dersi almış oldum.”

ALİ RIZA ALIÇLI ÖZÜRLÜLER REHABİLİTASYON MERKEZİ

(8.Bölüm)

-Tesis şimdi nasıl işletiliyor?

- Tesisi şu an,T.C. Başbakanlık Sosyal Hizmetler Kurumu işletiyor. Ali Rıza ALIÇLI Rehabilitasyon Merkezi gerçek kapasitesinin üzerinde bir engelli vatandaşımıza hizmet vermektedir. Gerçekten pırıl pırıl örnek bir eğitim kurumu olmuştur. Başbakanlık tarafından işletilen bu tesisin personel ve yönetim giderleri onlar tarafından karşılanıyor. Yaşar Bey’in hiçbir görev ve yetisi yok. Ermenek’te kurulan Ali Rıza ALIÇLI Rehabilitasyon Merkezi Yardımlaşma Derneği tesisin bazı ihtiyaçlarını karşılamak için çaba göstermektedir.

-Ne kadar bir zaman sürecinde tamamlandı ve maliyeti ne oldu?

-İşe başlayalı on iki yıl oldu. Çok sıkıntılı günler geçirdik. Bir çok engelle karşılaştık. Hiçbir şey, bizi bu arzu ve isteğimizden dönderemedi. Tesisin bize bugüne kadar olan maliyeti 1.300.000 ABD dolarıdır. Ermenek’te inşaat yapmak gerçekten çok zor. Her şey Konya’dan gidiyor. Hele bir de kendin işin başında olmazsan maliyeti hızla artıyor. Harcadığımız bu para ile Konya’da bu tesisin aynısından iki tane yapılırdı. Bu müesseseye hizmet eden yardım eden,bilerek ya da bilmeyerek köstek olan herkese çok teşekkür ederim. Özellikle hemşehrimiz Hacı Mehmet SONGUR ve Belediye Başkanımız Uğur SÖZKESEN’e ne kadar teşekkür etsek azdır. Allah onlardan razı olsun.

-Bugüne kadar geçen zaman sürecinde Ali Rız ALIÇLI Rehabilitasyon Merkezi’nin yapımında, açılmasında ve devir aşamasında sizi üzen bir olay yaşadınız mı?

-Tesisin yapılmasında ve açılmasında bizleri üzen bazı olaylar olmuştu. Fakat bizleri esas üzen şeylerin başında bu merkez için uydurulan yalan haberlerdir. Ben, buraya engel olan ve bizi üzen insanlara hiç kıymadım. Kendi inançlarımızdan ve prensiplerimizden hiç ödün vermedim. Bu olaylar beni olgunlaştırdı ve toplumun bazı kesimlerini daha iyi tanımama neden oldular. Bu nedenle onlara yine teşekkür ediyorum.

-Tesisin hangi aşamasında daha çok mutlu oldunuz?

-Tesisin temelinin atılmasından bugünkü hâline kadar her aşamasında hep mutlu oldum. Mutlu olmasaydım bu işi tamamlayamazdım. Çünkü hiçbir insan mutlu olmadığı hiçbir iş için hem maddi hem manevi imkanlarını seferber etmez. Yalnız bu tesisi şimdiki haliyle değil görmek, uzaktan hayal etmek bile beni çok mutlu ediyor. Çünkü orada en az 50-60 adet zihinsel özürlü insan barınıyor, eğitiliyor ve huzur buluyor. Zihinsel özürlü olmak bu insanların hiçbirinin tercihi değil. Hiçbir kimsenin normal insan olarak doğup da zihinsel özürlü olarak ölmeyeceğine dair bir garantisi yoktur. İnsanoğlunun yaşadığı bir olay, bir sevinç, bir üzüntü onu da zihinsel özürlü yapabiliyor.

-Edip Yaşar ALIÇLI, kafasındaki ilk düşünceyi,projeyi ne oranda gerçekleştirebildi?

-Ben Edip Yaşar ALIÇLI olarak hiçbir büyük şeye sahip olmayı,ele geçirmeyi, çok büyük projeler yapmayı hayal etmedim. Ben yalınız ailemden aldığım bazı değer yargılarını unutmadan elime geçen tüm fırsatları değerlendirdim. Bu fırsatların insanlığa nasıl daha fazla fayda sağlayabileceğini düşündüm ve onları realize etmeye çalıştım. Hiçbir zaman çok yüksek hedeflerim olmadı. Dürüstlüğü, insanlığa hizmeti ve çalışmayı kendime prensip edindim. Tanrıya binlerce şükrediyorum ki, o da bana yol gösterdi ve beni başarılı kıldı.

Tabi ki bu başarılarımın arkasında benden desteğini hiçbir zaman esirgemeyen eşim Ayşe, kızlarım Gizem ve Sanem’inde katkısı çok büyüktür.”

-Ali Rıza ALIÇLI Rehabilitasyon Merkezi’nin işleyişinde, Ermenek halkına ve Ermenek dışındaki Ermeneklilere düşen bir görev var mı? Bu tesisin kaliteli hizmet vermesinde ve yaşatılmasında Ermeneklilerin ne gibi katkıları olabilir?

-Ali Rıza ALIÇLI Rehabilitasyon Merkezi’nin işleyişinde herkese belirli ölçüde görevler düşmektedir. Malumunuz olduğu üzere burayı devlet çalıştırıyor. Devletimizin imkanları sınırlı. Burada kalan engelli kardeşlerimizin birçok maddi ihtiyacını devletimiz karşılıyor. Ama devletimizin onlara tam olarak veremediği tek şey, ilgi ve şefkat Her ne kadar görevli personel onu da vermeye çalışıyorsa da onların gerek Ermenek’te oturan gerek dışarıdaki Ermeneklilerin ilgi ve şefkatine ihtiyaçları var.”

- Yaşar Alıçlı Bey’in dışardan  Ermenek’e  gelen hemşehrilerimizden ricası; mutlaka bu tesisi ziyaret etmeler ve bu özürlü kardeşlerimizle ilgilenmeleridir.

Bir ricası daha var: Kullanamadıkları erkek giyisilerini, zekât,fitre ve diğer yardımlarını Ermenek Zihinsel Özürlüler Korum Derneği ( TLF: 0338 716 47 13)’ne göndermelerini rica ediyor.

-ERÇEV 25 Şubat 2006 Cumartesi günü yapmış olduğu genel kurulun dilek ve temenniler bölümünde Rehabilitasyon Merkezi’nin ihtiyacı olan bir minibüsü almaya karar verdi. Üyelerinin ortak katkıları ile yapılacak olan bu küçük katkı hakkında ne düşünüyorsunuz?

-ERÇEV Genel Kurulunda alınan bu karar beni çok memnun etti. Zaten ERÇEV yöneticilerinin böyle bir hayırı severek yapacaklarına hiç şüphem yoktu. Çok yakın bir zamanda ERÇEV’in önderliğinde Rehabilitasyon Merkezi bir minibüse sahip olacak ve engelli arkadaşlarımıza daha fazla hizmet etme imkanına kavuşacağız.

-Bu arada şunu da eklemekte yarar var. ERÇEV Genel Kuruluna katılan Ermenek Kaymakamı Sayın Tuncay Akkoyun minibüsün alınması için genel kurulu olumlu olarak etkiledi. Herkes gönlünden kopan bağış yaptı. Yeterli gelmedi. Üzerini tamamlamak yine Sayın Edip Yaşar ALIÇLI’ya düştü.

-Siz birey olarak,SANEM Matbaacılık olarak ERÇEV’e büyük destek veriyorsunuz. 20 öğrencinin bursunu yıllardır karşılıyorsunuz. Kızınız Gizem de babası gibi örnek bir davranış sergileyerek 2 öğrenciye burs veriyor. ERÇEV’i desteklemenizdeki en önemli unsur nedir?

-O mütevazılık  yapıp ve ERÇEV’e büyük destek vermediğini söyleyerek düşüncesini şöyle açıklıyor:”

Elimden geldiğince ERÇEV’e hizmet etmek ve ona yardım etmeye gayret ediyorum. ERÇEV çok mümtaz mütevellilerinin ve başarılı yöneticilerinin, dürüstlük timsali bir başkanının katkıları ile gayet başarılı bir müessesedir.  Bizlerin desteği ERÇEV’in yaptığı hizmetlerin yanında çok önemsizdir.” diyor ve yine mütevazı bir tavır sergiliyor.

Ermenek’e böyle muhteşem bir sosyal tesis kazandıran Sayın Yaşar ALIÇLI Beyefendi’yi içtenlikle kutlarken üniversite öğrencilerimizin, genç girişimcilerimizin iş yaşamında ve sosyal etkinliklerde, ahlakî değerlerde onu örnek almasını dileriz.

Son olarak Ermenek’e atanır atanmaz tesise sahip çıkan hizmetin görülmesinde, HİZMET KALİTESİNİN yükselmesi için çaba sarf eden Ermenek Kaymakamı Sayın Tuncay AKKOYUN Beyefendi’ye de duyarlılığından dolayı teşekkür ederiz.

16.03.2006

Hasan ŞİMŞEK